ΕΛΛΗΝΟΣΕΡΒΙΚΗ ΦΙΛΙΑ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΘΟΣ

ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΡΒΙΚΗ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΕΦΤΙΑΧΝΑΝ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ. ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΔΙΩΞΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΚΑΙ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. ΑΓΡΙΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ΤΟ 1913. ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ. ΟΙ ΣΕΡΒΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΛΑΒΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΛΑΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΦΥΛΕΤΙΚΗ Ή ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Πριν μια βδομάδα (20 Απριλίου 2013) ευρισκόμενος στα Τίρανα δέχθηκα μια ερώτηση από μια φίλη μου Αλβανίδα, καθώς τρώγαμε: «Μάριε, γιατί αντιπαθείς τους Σέρβους, αφού οι περισσότεροι συμπατριώτες σου τους συμπαθούν;». Η πρόχειρη απάντησή μου ήταν ότι αντιπαθώ τους Σέρβους, διότι προσποιούνται τους φίλους των Ελλήνων, μόνο και μόνο για να τους έχουν ως συμμάχους τους κατά των Αλβανών που τόσο μισούν. Επίσης ανέφερα ότι οι Έλληνες θεωρούν αδέρφια τους τους Σέρβους, επειδή είναι Ορθόδοξοι. Αλλά αυτό είναι ανοησία, διότι ορθόδοξοι είναι και οι Σκοπιανοί ή οι Βούλγαροι. Δεν της ανέφερα τίποτα άλλο. Γυρνώντας στην Ελλάδα, σκέφθηκα με αφορμή την ερώτησή της να γράψω ένα άρθρο για τους Σέρβους, για να ξεσκεπάσω το προσωπείο τους και να δείξω ποιοι πραγματικά ήταν και είναι. Ένας λαός άξεστος, απολίτιστος, με μόνη κουλτόυρα τη βυζαντινορθόδοξη, ένας λαός αγίων και θαυματοποιών, γενοκτόνων και εγκληματιών. Όσον αφορά στους Έλληνες, ο ρόλος τους ήταν ανθελληνικός, αφού προσπάθησαν να μας κλέψουν τη Μακεδονία μας, όπως είχαν προσπαθήσει να τη κλέψουν και οι Βούλγαροι. Επομένως με αυτό το άρθρο θα δουν οι Έλληνες ότι οι Σέρβοι δεν είναι αδέρφια μας (τι κοινό άραγε έχουμε με αυτούς, έναν Σλαβοορθόδοξο λαό;). Επίσης οι Αλβανοί θα δουν ότι οι Σέρβοι δεν συμμάχησαν με τους Έλληνες, για να διαλύσουν την Αλβανία το 1912 και μετά, αλλά στην πραγματικότητα οι Σέρβοι προσπάθησαν να διαλύσουν την Αλβανία και να κλέψουν τα εδάφη της βόρειας Ελλάδας.

Με το θέμα των Σέρβων είχα ασχοληθεί το 1999, όταν ήταν στην επικαιρότητα το θέμα του Κοσόβου. Τότε είχα γράψει ένα άρθρο στο περιοδικό Δαυλός με τίτλο «Γιουγκοσλαβία. Η άλλη όψη». Ας δούμε μερικά από αυτά που είχα γράψει τότε:

«Οι Σέρβοι για μια ακόμα φορά αποκαλούνται αδερφοί μας, καθώς τα συνθήματα του τύπου ‘Ελλάς-Σερβία: Ορθοδοξία’ έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή. Οι Σέρβοι θεωρούνται φίλοι μας λόγω του ότι είμαστε ομόδοξοι λαοί. Λησμονείται ή αγνοείται πως οι Σέρβοι είχαν πάντοτε στραμμένα τα βλέμματά τους προς το Αιγαίο. Όνειρό τους είναι η ‘Μεγάλη Σερβία’. Άγριες ήταν οι σφαγές των Ελλήνων από τον Στέφανο Δουσάν, ο οποίος είχε φθάσει το Σερβικό κράτος ώς τα Φάρσαλα. Ο Συμεών Ουρέσης (1357) με σφαγές, φυλακίσεις και διωγμούς επιδίωξε τον εκσλαβισμό των Ελλήνων. Οι Έλληνες έπρεπε ή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους ή να γίνουν Σέρβοι. Κατά τους δύο τελευταίους αιώνες οι Σέρβοι επιβουλεύονταν τη Μακεδονία μας, εξού και το δημοφιλέστατο τραγούδι τους NasSelaniki (Η Θεσσαλονίκη μας). Οι Σέρβοι εξάλλου, δημιουργοί του κρατιδίου των Σκοπίων, πρώτοι το αναγνώρισαν με το όνομα Μακεδονία. Τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υιοθέτησαν το επιχείρημα των Σέρβων εθνικιστών ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι το λίκνο του σερβικού λαού – κάτι που θυμίζει την προπαγάνδα του τουρκικού εθνικισμού ότι τα ελληνικότατα παράλια της Μικράς Ασίας είναι τουρκικά. Εμείς απλώς θα υπενθυμίσουμε ότι οι Σέρβοι εμφανίζονται μόλις τον 7^ο αιώνα μ.Χ., οριστικοποίησαν το κράτος τους μόλις τον 12^ο αιώνα, έχοντας επικαθήσει σε γηγενές ελληνοπελασγικό υπόστρωμα, οι δε αλβανόφωνοι Κοσσυφοπεδινοί είναι ως επί το πλείστον απόγονοι Δαρδάνων, ενός εκ των σημαντικότερων ελληνοπελασγικών λαών. Ο μεγάλος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης προ πενταετίας (1994) είχε καυτηριάσει τη φιλοσερβική ελληνική πολιτική και είχε καταγγείλει  τους μύθους περί «αγαθών» Σέρβων. Έλεγε σχετικά: ‘Από το 1918 ώς το 1998 οι Σέρβοι έπαιζαν στη Γιουγκοσλαβία τον ρόλο που έπαιζαν οι Ρώσοι στη Σοβιετική Ένωση. Ήταν συνεπώς αναμενόμενο ότι, μόλις το επέτρεπαν οι συνθήκες, οι διάφορες εθνότητες της πρώην Γιουγκοσλαβίας θα ζητούσαν την ανεξαρτησία τους. Αλλά και ότι θα προέκυπτε ζήτημα μειονοτήτων. Ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς την προκλητική βαρβαρότητα και θηριωδία της σερβικής μειονότητας στην Κροατία. Εκεί η σερβική μειονότητα οπλισμένη από τον σερβικό στρατό ισοπέδωσε το Βούκοβαρ, κατέστρεψε με βομβαρδισμούς την ιστορική πόλη του Ντουμπρόβνικ (μια μικρή Βενετία) και άλλα πολλά. Και όταν η Βοσνία μετά από δημοψήφισμα διακήρυξε την ανεξαρτησία της, η φανατική εθνικιστική μερίδα της εκεί σερβικής μειονότητας, ωθούμενη και βοηθούμενη από τον Μιλόσεβιτς, επεδόθη σε βαρβαρότητες και θηριωδίες πολύ μεγαλύτερης έκτασης και πολύ ανώτερης ποιότητας, αν μπορώ να πω: φόνοι και μαρτύρια αμάχων, ομαδικοί βιασμοί μουσουλμανίδων γυναικών, στρατόπεδα συγκεντρώσεως κ.λπ. Όλα αυτά είναι διαπιστωμένα, διαβεβαιωμένα συνεχώς από τον διεθνή τύπο…Πράγματι, απ’ ό, τι έχω αντιληφθεί, όλα αυτά αποκρύπτονται σχεδόν τελείως στην Ελλάδα από μια αναιδή, συνεχή ψευδολογία και προπαγάνδα, που παρουσιάζει τους ‘αδερφούς μας Σέρβους’ ως θύματα των ραδιουργιών του Βατικανού, των Γερμανών κ.λπ. Στα μάτια μου οι Έλληνες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης και άλλοι υπεύθυνοι αυτής της παραπληροφόρησης είναι ηθικοί συνεργοί των σερβικών εγκλημάτων στην Κροατία και στη Βοσνία’. Ηθικοί συνεργοί των σερβικών εγκλημάτων και στο Κοσσυφοπέδιο, θα προσθέταμε εμείς στα όσα ανέφερε ο Καστοριάδης».

Αυτά και άλλα πολλά είχα γράψει το 1999 στο τεύχος 211 του περιοδικού Δαυλός.

Ας δούμε όμως γιατί ιστορικά δεν ευσταθεί η άποψη ότι οι Σέρβοι είναι αδερφοί και φίλοι μας. Ο στρατηγός Γεώργιος Α. Λεβέντης στο βιβλίο του «Η κατά της Μακεδονίας επιβουλή», το οποίο εκδόθηκε στον γνωστό για τις εθνικιστικές του θέσεις εκδοτικό οίκο Νέα Θέσις, στον οποίο εκδοτικό οίκο έχουν εκδοθεί και τα βιβλία του Κώστα Πλεύρη, γράφει τα εξής αποκαλυπτικά σχετικά με τους δήθεν φίλους μας τους Σέρβους και τον ανθελληνικό τους ρόλο στο Μακεδονικό ζήτημα:

«Παρά την πολιτικήν ήτταν της (με τη Συνθήκη του Βερολίνου μετά το 1878), η Ρωσία δεν παραιτείται των προθέσεών της και αρχίζει έναν εντονότατο αγώνα διά τον εκσλαβισμόν της Νοτίως του Αίμου περιοχής. Από τότε αρχίζει το μαρτύριο του ελληνισμού της Μακεδονίας και της Ανατολικής Ρωμυλίας…(Σημ. Μάριου Δημόπουλου: Και όμως οι ανιστόρητοι σύγχρονοι Έλληνες λένε ότι οι Ρώσοι μας είναι αδέρφια μας, επειδή είναι Ορθόδοξοι!!!)».

Συνεχίζει ο στρατηγός:

 «Το 1912 η Ελλάς, η Σερβία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία και το Μαυροβούνιο συνεμάχησαν και κήρυξαν τον πόλεμον εναντίον της Τουρκίας. Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει τα Σέρβια, την Κοζάνη, την Θεσσαλονίκη και φθάνει μέχρι τας εκβολάς του Στρυμώνος. Ο Έλλην αρχιστράτηγος Αρχιστράτηγος αναγκάζεται να διαθέσει το σύνολο σχεδόν των δυνάμεών του προς την Θεσσαλονίκη. Έτσι λόγω ελλείψεως δυνάμεων, δεν δύναται να προχωρήσει προς την Ελληνικοτάτην περιοχήν του Μοναστηρίου-Κρουσόβου την οποίαν προλαμβάνουν να καταλάβουν οι Σέρβοι, εκεί που δεν υπήρχε σχεδόν κανέναςω Σέρβος.

Οι Βούλγαροι που έχουν τον ισχυρότερον στρατόν των Βαλκανίων, μετά την κατάληψιν των Σερρών, Δράμας, Καβάλας και Ανδριανουπόλεως (σημ. Μάριου Δημόπουλου: δηλαδή περιοχών καθαρά Ελληνικών) συνθηκολογούν με τους Τούρκους και στρέφονται εναντίον των πρώην συμμάχων τους, για να πραγματοποιήσουν το όνειρο της Μεγάλης Βουλγαρίας του Αγίου Στεφάνου. Η Ελλάς και η Σερβία αντιδρούν κατά των Βουλγάρων και στις 18 Ιουνίου 1913 ο Ελληνικός στρατός αντεπιτίθεται…Η Σερβία όμως την κρίσιμη αυτή στιγμήν συνθηκολογεί πρόωρα με τους Βουλγάρους».

Όπως βλέπουμε λοιπόν οι «φίλοι μας» οι Σέρβοι μας την έφεραν μπαμπέσικα. Αλλά μη νομίζετε ότι περιορίστηκαν σε αυτό. Για διαβάστε παρακάτω τι γράφει ο στρατηγός Λεβέντης:

«Οι Σέρβοι μετά την λήξιν του πολέμου, αφού εγκατεστάθησαν στην περιοχή του Μοναστηρίου εξηνάγκασαν με οργανωμένες το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής να εγκαταλείψει τις εστίες του και να καταφύγει στην Ελλάδα».

Άρα οι κύριοι υπαίτιοι για το ότι η Βόρεια Μακεδονία έπαψε να είναι ελληνική, είναι οι Σέρβοι, οι δήθεν φίλοι μας!!!

Συνεχίζει ο στρατηγός Λεβέντης:

 «Η Σερβική προσηλυτιστική εργασία μεταξύ των κυρίως Σλαβοφώνων κατοίκων της Μακεδονίας ήρχισεν μόνον από του 1887. Εν αρχή αύτη περιωρίσθη εις μεν το Βιλαέτιον του Κοσσυφοπεδίου βορείως της γραμμής Περλέπε-Κρουσόβου-Αχρίδος και εις το Βιλαέτιον Θεσσαλονίκης εις την κοιλάδα της Στρωμνίτσης. Αργότερον όμως η προσηλυτιστική προσπάθεια των Σέρβων επεξετάθη εις Μοναστήριον, αυτήν ταύτην την Θεσσαλονίκην, τας Σέρρας και εις τους Ελληνόφωνους της Χαλκιδικής.

Η Ελληνική κυβέρνησις τότε διεμαρτυρήθη εις την Σερβικήν κυβέρνησιν η οποία εις απάντησιν την διαβεβαίωνε ότι ενδιαφέρεται μόνον διά τα βόρεια διαμερίσματα των Βιλαετίων Κοσσυφοπεδίου και Θεσσαλονίκης. Αντιστρόφως προς τας διαβεβαιώσεις ταύτας εις σχετικήν συζήτησιν εις την Σερβικήν Βουλήν το 1889 ο Σέρβος πρωθυπουργός Charachivine δήλωσε:

‘Η μητέρα πατρίς οφείλει να προπαρασκευάσει αυτά (εννοεί προσηλυτισμόν) μετά της αυτής αποφασιστικότητος είτε ζώσι εκεί μόνον Σέρβοι ή μόνον καθαροί Βούλγαροι ή Μογγόλοι ή Κινέζοι. Και θέλει το πράξει διότι το οφείλει και διότι είναι χρέος της’.

Την διεύθυνσιν του Σερβικού αγώνος εις Μακεδονίαν έχει αναλάβει ο Εθνικός Σύλλογος ‘Άγιος Σάββας’ εδρεύων εις Βελιγράδιον. Η εις βάρος του Σλαβόφωνου Ελληνισμού προπαγάνδα της Σερβίας εις Μακεδονίαν διεξάγεται κυρίως διά του διορισμού Σλαβοφώνων Διδασκάλων και Ιερέων και διά της παροτρύνσεως τελέσεως υπό των Σλαβοφώνων της λειτουργίας εις την Σλαβικήν, ενώ αντιθέτως ο Ελληνικός κλήρος και εις τα Σλαβόφωνα ακόμη χωριά ετέλει την λειτουργίαν εις την Ελληνικήν.

Ενδεικτικόν του μεγέθους της Σερβικής προσπαθείας διά εκσερβισμόν της Μακεδονίας είναι ότι μόνον το 1887 ενεγράφη εις το δημόσιον Σερβικόν προϋπολογισμόν το ποσόν των 4.000.000 χρυσών φράγκων διά έξοδα του Σερβικού Κομιτάτου Μακεδονίας.

Οι Σέρβοι και αυτοί καρπούνται των αγαθών της Τουρκικής εναντίον της Ελλάδος αγανακτήσεως μετά τον πόλεμον του 1897, οπότε κατόπιν πιέσεως της Ρωσίας ο Σουλτάνος προβαίνει εις παραχωρήσεις προς τους Σέρβους εις περιοχήν Αχρίδος-Μοναστηρίου αλλά και εις αυτήν ταύτην την Θεσσαλονίκην. Είναι λυπηρόν ότι ο τότε Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος ο Ζ κατά το 1895 επηρεάσθη υπέρ των Σέρβων και επέτρεψεν να διδάσκεται η Σερβική γλώσσα εις Ελληνικά σχολεία Σλαβοφώνων Ελληνικών κοινοτήτων της Μακεδονίας. Προσπάθειαι των Σέρβων εγκρίσει του Πατριάρχου Ανθίμου να γίνηται λειτουργία Σερβιστί εις εκκλησίας Θεσσαλονίκης-Εδέσσης- Βερροίας-Πελαγωνίας απέτυχε λόγω αντιδράσεως των κατοίκων. Εις την περιοχήν όμως Πολυάνης Στρωμνίτσης η Σερβική προπαγάνδα έσχεν επιτυχίας. Πολλοί δε μαθηταί εστρατολογούντο εκείθεν διά να φοιτήσουν εις το νεοϊδρυθέν Σερβικόν σχολείον Θεσσαλονίκης.

Το 1896 τη ανοχή του Πατριαρχείου και παρά την αντίδρασιν της Ελληνικής παροικίας, κατέλαβον οι Σέρβοι τον μέγαν Ελληνικόν ναόν των Σκοπίων. Την ιδίαν δε εποχήν η Σερβική κυβέρνησις ηρνήθη να αναγνωρίσει τον νεοεκλεγέντα Έλληνα επίσκοπον Σκοπίων Αμβρόσιον.

Μετά την από του 1897 αύξουσαν πίεσιν των Βουλγαρικών κομιτάτων τόσον εναντίον των Ελλήνων όσον και των Σέρβων, άρχονται τον Μάρτιον του 1899 εν Αθήναις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελληνικής και Σερβικής κυβερνήσεως προς κοινήν αντιμετώπισιν των Βουλγάρων.

Μελετάται κατ’ αυτάς σχέδιον διά την κατανομήν των σφαιρών επιρροής Ελλάδος και Σερβίας εις Μακεδονίαν. Αι συνομιλίαι αρχίζουν με βάσιν το Ελληνικόν σχέδιον, καθ’ ό η μεν Ελληνική επιρροή θα εξικνείτο προς Βορράν μέχρι Νευροκοπίου, Μελενίκου, Περλεπέ, Κρουσόβου, Στρούγκας, η δε Σερβική προς Νότον μέχρι της γραμμής Ροδοβίτσα, Βελεσά, Δίβρη.

Η ελληνική κυβέρνησις αναλαμβάνει την υποχρέωσιν να μεσολαβήσει παρά τω Πατριαρχείω Κωνσταντινουπόλεως διά τον διορισμόν Σέρβων επισκόπων εις Σκόπια, Πρισρένη, Βελέσσα και Δίβρην. Εις αντιστάθμισμα η σερβική κυβέρνησις θα κατήργει τα προξενεία της εις Μεσημβρινήν Μακεδονίαν ιδίως των Σερρών, Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου. Αντιστοίχως δε θα έπαυον να λειτουργούν τα ελληνικά σχολεία εις την ζώνην επιρροής της Σερβίας και τα σερβικά εις την ελληνικήν τοιαύτην.

Αι ανωτέρω διαπραγματεύσεις είναι λίαν ενδεικτικαί των αντιλήψεων αίτινες επεκράτουν την εποχήν εκείνην ως προς τα βόρεια όρια του Ελληνισμού της Μακεδονίας.

Ενώ όμως αι διαπραγματεύσεις έβαινον καλώς και επέκειτο η υπογραφή συμφωνιών, η Σερβία επιτυγχάνει το θέρος του 1899 άνευ μεσολαβήσεως της Ελλάδος την αντικατάστασιν του Έλληνος επισκόπου Σκοπίων διά Σέρβου.

Την ίδιαν εποχήν δε τη παρεμβάσει της Ρωσίας επέρχεται προσέγγισις Σερβίας-Βουλγαρίας προς κοινήν προσπάθειαν εκσλαβισμού της Μακεδονίας».

Οι Σέρβοι λοιπόν παρόμοια με τους Βούλγαρους προσπαθούσαν να κλέψουν από την Ελλάδα την λεγόμενη «Αιγαιακή» Μακεδονία. Και παρουσίαζαν και ψεύτικες στατιστικές, για να υποστηρίξουν ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Μακεδονίας ήταν τάχα Σέρβοι. Ο στρατηγός Λεβέντης παρουσιάζει στατιστική του 1900 του Σέρβου εθνολόγου Coptchevitch για τα τρία βιλαέτια Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Σέρβοι!!! Ας δούμε την στατιστική:

Βούλγαροι 57.000

Έλληνες    212.000

Σέρβοι       2.048.000

Παρουσιάζει επίσης και στατιστική του 1900 του Βούλγαρου εθνολόγου V. Kantchoffγια τα τρία αυτά βιλαέτια, σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Βούλγαροι!!! Ας δούμε τη στατιστική:

Βούλγαροι 1.184.036

Έλληνες    214.329

Σέρβοι       700

Και σχολιάζει ο στρατηγός Λεβέντης: «Εις τας ανωτέρω δύο στατιστικάς Σλάβων εθνολόγων, θεωρουμένου εκάστου εις την ιδιαιτέραν του πατρίδα ως αυθεντία, καταφαίνονται χαρακτηριστικώς αφ’ενός μεν η κατά του Ελληνισμού ψευδολογία των Σλάβων, αφ’ ετέρου δε η μεταξύ Σέρβων και Βουλγάρων αντιζηλία εν Μακεδονία».

Από όλα αυτά φαίνεται ότι η Σερβία όπως και η Βουλγαρία προσπαθούσαν να προσαρτήσουν τη Μακεδονία. Η διαφορά μεταξύ Βουλγάρων και Σέρβων ήταν ‘ότι οι πρώτοι χρησιμοποιούσαν βία, ενώ οι δεύτεροι διπλωματία. Όπως και να έχει το πράγμα, οι Σέρβοι κάθε άλλο παρά φίλοι των Ελλήνων ήταν.

Παρόμοιες πληροφορίες για την ανθελληνική δράση των Σέρβων αποκαλύπτει ο υποστράτηγος Δ. Ζάγκλης στο βιβλίο του «Η Μακεδονία του Αιγαίου και οι Γιουγκοσλάβοι» (εκδ. 1975). Ας δούμε τι γράφει:

«Η συμπεριφορά της επισήμου Σερβίας υπήρξεν απιστεύτως αντιπολιτική και ανθελληνική μετά την Μικρασιατικήν καταστροφήν, γράφει ο ιστορικός Κ. Άμαντος (Κ.Ι. Άμαντος, «Ιστορικαί σχέσεις Ελλήνων, Σέρβων και Βουλγάρων», Αθήναι 1949, σελ.81) του 1922. Η Σερβία κατήγγειλε την δεκαετή ελληνοσερβικήν συμμαχίαν του 1913 (Παρά το 10^ον άρθρον ότι δεν δύναται να καταγγελθεί προ της παρελεύσεως δεκαετίας κ.λπ.), εζήτησε να μην εγκατασταθούν Έλληνες πρόσφυγες εκ Μικράς Ασίας εις την περιφέρειαν Φλωρίνης, όπου κατοικούν πολλοί σλαβόφωνοι και την πραγματοποίησιν των υποσχεθέντων περί ελευθέρας Σερβικής ζώνης εις την Θεσσαλονίκην. Αι τελευταίαι απαιτήσεις κατήντησαν παράλογοι, διότι οι Σέρβοι εζήτησαν να έχουν ανεξάρτητον Σερβικήν ζώνην εν Θεσσαλονίκη. Η κυβέρνησις Παγκάλου θέλουσα να εξασφαλίσει την Σερβικήν φιλίαν ή ουδετερότητα εν περιπτώσει περιπετειών προς τους Τούρκους και Βουλγάρους, δεδομένου ότι τότε η πολιτική κατάστασις ήτο εξαιρετικά ανώμαλος και αι σχέσεις ημών μετά της Τουρκίας και Βουλγαρίας ευρίσκοντο εις έκρυθμον σημείον, τέλος δε δεν απεφεύχθη η σύγκρουσις μετά της Βουλγαρίας, έστω και τοπική (εισβολή VI Μεραρχίας εις την περιοχήν Πετριτσίου), εδέχθη το 1926 τας Σερβικάς αξιώσεις, αν και η Σερβική ζώνη Θεσσαλονίκης εξυπηρέτει μόνον το 3% του Σερβικού εμπορίου και την περιφέρειαν μόνον του Αξιού και όχι του Μοραβα. Η συμφωνία Παγκάλου επροκάλεσε τόσην αντίδρασιν, ώστε δεν επεκυρώθη εν Ελλάδι. Μετά την άνοδον του Ελ. Βενιζέλου εις την αρχήν το 1928, μετέβη ούτος εις Σερβίαν και επέτυχεν κατά την συνάντησιν αυτού μετά του βασιλέως Αλεξάνδρου εις Bled την ακύρωσιν των συμφωνιών του στρατηγού Παγκάλου.

Μετά την δημιουργηθείσαν αντίδρασιν εν Ελλάδι εκ των συμφωνιών της κυβερνήσεως Παγκάλου, και επομένως αι προσπάθειαι των Σέρβων προς απορρόφησιν της Θεσσαλονίκης απετύγχανον, η Σερβική προπαγάνδα ενετάθη εις βάρος ημών. Ούτω το περιοδικόν της εθνικής Γιουγκοσλαβικής οργανώσεως ‘Νοροντα Οντμπράνα’, της οποίας επίτιμος πρόεδρος ήτο ο βασιλεύς Αλέξανδρος, έγραφε το 1926 τα εξής: ‘Το εθνογραφικόν όριον του εθνικού ημών στοιχείου προς νότον είναι το Αιγαίον Πέλαγος από της εκβολής του ποταμού Αλιάκμονος δυτικώς της Θεσσαλονίκης και κατά μήκος τούτου και της δεξιάς γραμμής της διαχωρίσεως των υδάτων μέχρι των Αλβανικών συνόρων και της Ηπείρου. Εις ολόκληρον αυτήν την έκτασιν της Ελληνικής Μακεδονίας μέχρι των Βαλκανικών πολέμων δεν κατώκει ουδέ μια χιλιάς Ελλήνων την εθνικότητα, και εις την οποίαν ευρίσκοντο 310.000 ομοεθνείς ημών ως επικρατούν στοιχείων μευαξύ Τούρκων, Εβραίων, Τσιγγάνων κ.λπ.’. Οι Έλληνες δια να πραγματοποιήσουν όσον τον δυνατόν ευκολότερον τον εξελληνισμόν της Μακεδονίας έρριψαν εις αυτήν 700.-800.000 ψυχάς, τους πρόσφυγας αυτών εκ Μικράς Ασίας εν μέσω του πληθυσμού μας’».

Δηλαδή με λίγα λόγια, οι Σέρβοι ισχυρίζονταν ότι στην Ελληνική Μακεδονία οι Έλληνες ήταν Ελάχιστοι και η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν οι Σέρβοι, και ότι εμείς κάναμε ελληνική την Μακεδονία μεταφέροντας πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία!!! Ιδού οι φίλοι των Ελλήνων Σέρβοι!!! Το ότι στην περιοχή της Μακεδονίας η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν οι Έλληνες επιβεβαιώνεται από δύο στατιστικές, μια τουρκική στατιστική του 1905 και μια Ευρωπαϊκή στατιστική του 1904. Σύμφωνα με την τουρκική στατιστική του 1905 στα τρία βιλαέτια Θεσσαλονίκης, Μοναστηρίου και Κοσσυφοπεδίου κατοικούσαν 647.000 Έλληνες, 527.000 Βουλγαρίζοντες και 167.000 Σέρβοι. Και οι περισσότεροι Βουλγαρίζοντες ζούσαν στο βιλαέτιο του Κοσσυφοπεδίου, κάτι που σημαίνει ότι στα Βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου  το πλειοψηφούν στοιχείο ήταν το ελληνικό. Το ίδιο επιβεβαιώνεται και από την άποψη της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας 1904. Στα βιλαέτια Θεσσαλονίκης και Μοναστηρίου πλην των Αλβανικών επαρχιών Δίβρυς και Ελμπασάν ζούσαν 652.000 Έλληνες και μόνο 355.000 Βουλγαρίζοντες.

Ας δούμε όμως τι άλλα γράφει στη συνέχεια ο υποστράτηγος Ζάγκλης για την ανθελληνική δράση των Σέρβων:

«Το έτος 1926 υπήρξεν γονιμότατον εις σωβινιστικάς Σερβικάς εκδηλώσεις, αλλά και πολιτικάς πιέσεις κατά της Ελλάδος. Ήτο το τελευταίον έτος των πολιτικών ανωμαλιών εν Ελλάδι από του 1922 και έπρεπε να επωφεληθούν οι φίλοι και σύμμαχοι Σέρβοι. Πλην των διαφόρων δημοσιευμάτων και παράγοντες πνευματικής ηγεσίας των Σέρβων ανέλαβον διά διαλέξεων να καταστήσουν σαφείς τας ιμπεριαλιστικάς βλέψεις των Σέρβων. Ούτω ο Σέρβος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου Milojevitch έκαμε μιαν διάλεξιν εις το πανεπιστήμιον του Βελιγραδίου, περίληψιν της οποίας εδημοσίευσεν η εφημερίς ‘Politika’ του Βελιγραδίου την 5^ην Ιανουαρίου του 1926. Αλλά ας δώσωμεν τον λόγον εις τον ιστορικόν Κ. Άμαντον, ο οποίος εις το βιβλίον του ‘Ιστορικαί σχέσεις Ελλήνων,

Σέρβων και Βουλγάρων’ (εκδ. 1949, σελ. 83) γράφει τα εξής: ‘Αργά περιήλθεν εις γνώσιν μου περίληψις διαλέξεως του καθηγητού Milojevitch ‘Περί των εν Μακεδονία Σέρβων’. Ο κ. Milojevitch θέλει να στηρίξει τας Σερβικάς αξιώσεις εις λόγους ανθρωπογεωγραφικούς και δι’ αυτό βλέπει ότι αι κοιλάδες του Μοραβα και του Αξιού αποτελούν γεωγραφικήν ενότητα. Της θεωρίας ταύτης το συμπέρασμα θα είναι ότι πρέπει και αι δυο κοιλάδες να ανήκουν εις το αυτό κράτος, την Σερβίαν δηλαδή. Την ενότητα Μοραβα-Αξιού υπεστήριξε κατά πρώτον ο γνωστός Σέρβος γεωγράφος Gvijitch λεπτομερέστερον εις το βιβλίον του LaPeninsuleBalkanique το 1918, όταν δηλαδή οι Σέρβοι ήρχισαν να σκέπτονται περί προσαρτήσεως της Θεσσαλονίκης. Η γενόμενη προπαγάνδα υπέρ της θεωρίας αυτής αποβλέπει να προσαρτήσει την Μακεδονίαν, να στρέψει δε τους Βούλγαρους προς τας Θρακικάς ακτάς. Αν οι Βούλγαροι αποδεχθούν την θεωρίαν, η σεβοβουλγαρική προσέγγισις θα συντελεσθεί’».

Συνεχίζει ο υποστράτηγος Ζάγκλης:

«Ο Milojevitch κατόρθωσε να πείσει το Συμβούλιον ‘Ομλαντίνα’, δηλαδή την εθνικήν οργάνωσιν της νεολαίας, όπως εις το Συνέδριον αυτής διακηρύξει ως επαρχίας Σερβικάς την Μακεδονίαν και την Βόρειον Αλβανίαν. Ιδού κατά ποιον πρωτότυπον τρόπον εδημιουργήθησαν αι πρώται κινήσεις των Σέρβων προες επέκτασιν της Σερβίας επί των εδαφών της Μακεδονίας και Αλβανίας. Πράγματι πρωτότυπος, γνήσιος σλαβικός!!! Το 1873 ο Milojevitch δημοσιεύει χάρτην, διά του οποίου επεκτείνει την Σερβίαν προς Δυσμάς μεν μέχρι της Αδριατικής, προς Νότον κατά μήκος του Δρίνου και των λιμνών της Μακεδονίας μέχρι του Ολύμπου, και προς Ανατολάς μέχρι του Πύργου επί του Ευξείνου Πόντου. Κατ’ αυτόν τον τρόπον τα 3/4 της Βαλκανικής γίνονται Σερβικά. Πολιτικώς και ιστορικώς ο χάρτης αυτός έχει την αυτήν ιστορικήν αξίαν όσην και οι Βουλγαρικοί και δη του Rozof οι οποίοι χαρακτηρίζουν ως Βουλγαρικά ομοίως τα 3/4 της Χερσονήσου».

Ομοίως οι Σέρβοι προσπάθησαν να κλέψουν τα εδάφη των Αλβανών. Και ενώ στην Ελλάδα δεν έκαναν θηριωδίες εις βάρος των Ελλήνων αλλά κινούντο με έξυπνες διπλωματικές κινήσεις, στο Κόσοβο δέπραξαν γενοκτονία εις βάρος των Αλβανών το 1913. Ας δούμε τα όσα χαρακτηριστικά γράφει ο υποστράτηγος Ζάγκλης:

«Οι προσαρτησθέντες εις την Σερβίαν Αλβανοί το 1913 ανήρχοντο εις 500.000 της περιοχής Ράσκας, δηλαδή της Πριστίνης-Πρισρένης-Ουροσέβατς-Κοσσυφοπεδίου. Υπήρχον και οι εις τα βορειοδυτικά της Μακεδονίας (Καλκανδελέν κ.λπ.) οικούντες Αλβανοί υπερβαίνοντες τας 100.000. Το θέμα όπως βλέπετε είναι απλούν. Δι’ ενός στατιστικού πίνακος οι Τούρκοι της Γιουγκοσλαβίας μετεβλήθησαν από της μιας στιγμής εις την άλλην εις Σέρβους. Οι 700.000 Αλβανοί τότε γίνονται 441.740, αλλά πλην τούτου υπάρχει η μάχαιρα, η λόγχη, το πολυβόλον και η φωτιά. Και αν θέλετε παράδειγμα, ιδού τούτο: Ο Σέρβος σοσιαλιστής βουλευτής Kaskerovitch γράφει τον Σεπτέμβριον του 1913, μετά την κατάπνιξιν εις το αίμα της επαναστάσεως των προσαρτησθέντων εις την Σερβίαν Αλβανών: ‘Ο Σερβικός στρατός κατόπιν διαταγής της διοικήσεώς του, κατέκαυσε 35 Αλβανικά χωριά χωρίς να επιτρέψει εις τους κατοίκους αυτών να τα εγκαταλείψουν (ήτοι τους έκαυσαν ζωντανούς). Δεν θέλω να ομιλήσω διά τας γενομένας θηριωδίας κατά τας παλαιοτέρας συγκρούσεις μετά των Αλβανών. Ο Σερβικός στρατός κατ’ εντολήν της διοικήσεώς του κατέσφαξε 120.000 Αλβανούς’. Άλλος Σέρβος στρατιωτικός και ανταποκριτής της εφημερίδος ‘RadnitchkeNovice’ περιγράφει ως εξής τας εντυπώσεις του από την καταστολήν της επαναστάσεως εις το φύλλον της 9/22 Οκτωβρίου 1913: ‘Δεν έχω τον καιρόν να σου γράψω δια μακρών. Αλλά μπορώ να σου πω ότι συμβαίνουν εδώ πράγματα φρικιαστικά. Είμαι τρομοκρατημένος και διερωτώμαι ακαταπάυστως πώς οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο βάρβαροι διά να διαπράττουν τοιαύτας σκληρότητας. Είναι τρομερόν. Δεν τολμώ – εξ άλλου μου λείπει ο καιρός – να σου μιλήσω περισσότερον, αλλά μπορώ να είπω ότι οι Λούμια (αλβανική περιοχή κατά μήκος του ομώνυμου ποταμού) δεν υπάρχει πλέον. Το παν δεν είναι παρά πτώματα, στάχτη και κονιορτός. Υπάρχουν χωριά 50, 100, 200 οικιών που δεν υπάρχει πλέον ούτε ένας άνθρωπος, αλλά κυριολεκτικώς ούτε ένας. Τους συγκεντρώνουν κατά ομάδας από 40 έως 50 και κατόπιν τους τρυπούμε με τας λόγχας μας μέχρι του τελευταίου. Παντού κλέπτουν. Οι αξιωματικοί υποχρεώνουν τους στρατιώτας να μεταβαίνουν εις την Πρισρένην προς πώλησιν των κλοπιμαίων’. Η εφημερίς συνοδεύει την επιστολήν με την ακόλουθον σημείωσιν: ‘Ο φίλος μας διηγείται πράγματα ακόμη φρικιαστικώτερα. Αλλά είναι τα΄σον τρομερά και τόσον σπαρακτικά, που προτιμούμεν να μη τα δημοσιεύσωμεν’. Το 1920 εξ αφορμής νέας επαναστάσως των Αλβανών εις την περιφέρειαν Δίβρης, οι Σέρβοι κατέστρεψαν άλλα 30 Αλβανικά χωριά».

Δεν είναι λοιπόν μόνο η γενοκτονία των Αλβανών από τον Μιλόσεβιτς. Ο ταλαίπωρος Αλβανικός λαός έχει υποφέρει τα μύρια από τους Σέρβους. Και ενώ οι Έλληνες έχουμε βιώσει τα εγκλήματα και τις γενοκτονίες εις βάρος μας από τους Τούρκους, δεν πήραμε το μέρος των αδερφών μας Αλβανών στο Κόσοβο αλλά το μέρος των ύπουλων και εγκληματιών Σέρβων.

Ενώ όμως οι Σέρβοι προσπαθούσαν να κλέψουν τα ελληνικά εδάφη της Μακεδονίας, τι υποστήριζαν οι Αλβανοί για την Μακεδονία; Ας δούμε τι γράφει το 1907 ο Ισμαήλ Κεμάλ, ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός της Αλβανίας, στην επίσημη εφημερίδα του Σωτηρία σε άπταιστα Ελληνικά: «Δεν επιτρέπεται ζήτημα Μακεδονικόν. Υπάρχει μεν Μακεδονία εν τη Ευρωπαϊκή Τουρκία ως υπάρχει εν τη Ασιατική Τουρκία Καρία, Παφλαγωνία ως υπάρχει εν Ελλάδι Λακεδαίμων και Βοιωτία, δεν υπάρχουν όμως Μακεδόνες. Κυρίως Μακεδονικόν ζήτημα δεν υπάρχει. Οι το Μακεδονικόν ζήτημα παρουσιάζοντες δεν αποβλέπουσι παρά εις τον σχηματισμόν της Μεγάλης Βουλγαρίας. Οι Έλληνες ουδόλως ζητούν να παραβιάσουν τα δικαιώματα των άλλων γενών, η στάσις των είναι απλώς αμυντική. Το Βουλγαρικόν στοιχείον όμως εμπνέεται από άλλων διαθέσεων, ζητεί δι’ όλων των μέσων να εξαπλωθεί επί βλάβη του Ελληνικού στοιχείου. Ανάγκη λοιπόν ή το σαλβικόν στοιχείον να στερηθεί της εξωτερικής του υποστηρίξεως ήτις το καθιστά επιθετικόν ή το Ελληνικό στοιχείον εξ ίσου να υποστηριχθεί, ώστε να δυνηθεί να διατηρήσει ό, τι θέλουν να του αποσπάσουν. Τοιαύτη είναι η αμοιβαία στάσις των Ελλήνων και Βουλγάρων εν τη Θράκη και Μακεδονία. Ενώ οι πρώτοι (οι Έλληνες) ζητούν να καθέξουν τας καθαρώς Ελληνικάς χώρας (της Μακεδονίας), οι Βούλγαροι κάμνουν ό, τι είναι δυνατόν διά να καταπατήσουν τας κτήσεις των άλλων εθνικοτήτων και προ πάντων τους ελληνικούς τόπους. Οι Έλληνες εν και μόνον  πράγμα επιθυμούν, να προφυλαχθούν κατά πάσης παραβιάσεως των ιστορικών και εθνολογικών δικαιωμάτων τους».

Με λίγα λόγια ο Ισμαήλ Κεμάλ υποστήριζε την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και αντιτασσόταν προς τον σλαβικό επεκτατισμό κατά της Ελληνικής Μακεδονίας. Αντίθετα οι Σέρβοι της εποχής εκείνης προσπαθούσαν να κάνουν την Ελληνική Μακεδονία Σερβική επαρχία!!! Ιδού ποιοι ήταν οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί μας.

Κλείνοντας το άρθρο αυτό, αξίζει να παραθέσουμε απόσπασμα από το βιβλίο «Το Αλβανικόν Ζήτημα» του Λεοντίου Κ. Λεοντίου, δρ, στα Νομικά. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 1897 και ήταν αφιερωμένο στον βασιλιά των Ελλήνων Γεώργιο Α’. Ας δούμε το γράφει ο Λεόντιος:

«Ο νέος Ελληνισμός άνευ της βοηθείας και των εξισλαμισμένων Αλβανών δεν θα δυνηθή να περιορίση εντός των υπό της λογικής και του δικαίου διαγεγραμμένων ορίων τας παραλόγους και υπερφιάλους αξιώσεις Βουλγάρων, Σέρβων και Ρωμούνων. Την σύμπραξιν και την πολιτικήν ενότητα Ελλήνων και Αλβανών επιβάλλει αυτή αύτη αμφοτέρων των αδελφών λαών η αυτοσυντηρησία και διδάσκει το ιστορικόν μάθημα, όπερ δι’ αδράς δαπάνης έλαβον».

Από το απόσπασμα αυτό φαίνεται ότι όχι μόνο οι Βούλγαροι αλλά και οι Σέρβοι, τους οποίους Σέρβους ο σύγχρονος ανιστόρητος Ελληνικός λαός τους θεωρεί αδελφούς του, είχαν παράλογες και υπερφίαλες αξιώσεις που ιστορικά ανήκαν στον Ελληνισμό. Μάλιστα ως τρόπο αντιμετώπισης αυτών των παράλογων αξιώσεων προτείνει τη σύμπραξη Ελλήνων και Αλβανών.

Η «φιλία» των Σέρβων αποδείχθηκε πρόσφατα. Η Σερβία μαζί με τη Ρωσία υπήρξαν οι πρώτες χώρες που αναγνώρισαν το κρατίδιο των Σκοπίων ως Μακεδονία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο νυν πρόεδρος της Σερβίας σε επίσημη δήλωσή του σε τηλεοπτικό σταθμό ανέφερε ότι αναγνωρίζει και την ύπαρξη ανεξάρτητου Μακεδονικού έθνους!!! Ιδού ποιοι είναι οι φίλοι μας. Υποστηρίζουν τους Σκοπιανούς, τους εχθρούς των Ελλήνων!!!

Η μόνη λύση κατά της σλαβικής προπαγάνδας στη Βαλκανική είναι η συμμαχία μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Οι Έλληνες και Αλβανοί πολιτικοί από πλήρη άγνοια ιστορίας και εξωτερικής πολιτικής έχουν κάνει αρκετά λάθη τον τελευταίο αιώνα. Καιρός λοιπόν κάποιοι Αλβανοί εθνικιστές να σταματήσουν τοις γελοιότητες περί Τσαμουριάς και ομοίως κάποιοι Βορειοηπειρωτικοί Σύλλογοι να σταματήσουν τις αντιαλβανικές κραυγές τους και να διεκδικούν τη νότια Αλβανία. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει το κράτος του Κοσόβου και η Αλβανία να αίρει την αναγνώριση του κρατιδίου των Σκοπίων. Αυτή θα ήταν μια καλή αρχή.